Andrzej Morliński urodził się 1 listopada 1942 r. w Krakowie. W latach 50. rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie uczęszczał do renomowanego Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława IV. Studia medyczne rozpoczął w Lublinie, a ukończył w Warszawie.
Po otrzymaniu dyplomu lekarskiego w 1968 r. odbył staż w stołecznym szpitalu PKP, a w 1969 został powołany do służby wojskowej i pełnił funkcję starszego lekarza garnizonu. W roku 1970 rozpoczął pracę w Pogotowiu Ratunkowym w Warszawie i równocześnie, jako wolontariusz, staż specjalizacyjny z ginekologii i położnictwa w szpitalu przy ul. Madalińskiego. W 1974 r. został zatrudniony w Szpitalu Ginekologiczno-Położniczym w Pruszkowie, a dwa lata później zdał egzamin specjalizacyjny I stopnia z ginekologii i położnictwa. Uzyskał wówczas etat w Szpitalu Ginekologiczno-Położniczym przy ul. Żelaznej w Warszawie. Tytuł specjalisty II stopnia z ginekologii i położnictwa zdobył w 1980 r. Po odbyciu przeszkolenia z cytologii onkologicznej podjął pracę na stanowisku starszego asystenta w I Klinice Ginekologii i Położnictwa II Wydziału Akademii Medycznej w Warszawie w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym przy ul. Kondratowicza. Od 1982 r. pełnił funkcję zastępcy kierownika ds. lecznictwa tej kliniki. Jednocześnie był konsultantem ginekologicznym w Instytucie Wenerologii stołecznej AM i w Centrum Medycyny Sportowej w warszawskiej AWF. Po powrocie z dwuletniego kontraktu zagranicznego (1986) zaczął pracować w Szpitalu Bródnowskim. Równocześnie prowadził Poradnię Andropauzy, Menopauzy i Chorób Sutka. Po oddzieleniu lecznictwa otwartego od szpitalnego pracował w Samodzielnym Zespole Publicznych Zakładów Lecznictwa Otwartego Warszawa-Bródno, jako kierownik Poradni Ginekologicznej. W roku 2001 ukończył studia podyplomowe w Szkole Głównej Handlowej, zgodnie z profilem zawodowym – w zakresie zarządzania zakładami opieki zdrowotnej. Prywatną przychodnię otworzył w 2006 r. W latach 2011–2013 pełnił obowiązki dyrektora Domu Lekarza Seniora im. dr. Kazimierza Fritza w Warszawie, został odwołany z przyczyn politycznych.
Osobną dziedziną aktywności publicznej dr. Morlińskiego była praca na rzecz samorządu lekarskiego. Brał udział w jego reaktywowaniu w 1989 r., był delegatem na siedem zjazdów krajowych. Przez pierwszą kadencję pełnił funkcję zastępcy rzecznika odpowiedzialności zawodowej, przez następne – członka ORL w Warszawie (od 2018 r.), a w kadencji szóstej (2010–2014) – członka Naczelnej Komisji Rewizyjnej NIL. W siódmej kadencji (2014–2018) był przewodniczącym Naczelnej Komisji Rewizyjnej Naczelnej Izby Lekarskiej i to właśnie wtedy, będąc sekretarzem tej komisji, miałem okazję bliżej Go poznać.
Nasza znajomość szybko nabrała cech przyjaźni. Był to m.in. efekt Jego łatwości nawiązywania kontaktów, fachowości oraz propolskich, prawicowych poglądów. W dyskusji Andrzej nigdy nie narzucał swojego punktu widzenia, lecz pozwalał każdemu wyrazić swoje zdanie. Nie pamiętam, by kiedykolwiek podnosił głos, nie pamiętam, by ktokolwiek wyprowadził Go z równowagi i zdenerwował. Jego opanowanie budziło szacunek nawet u oponentów. Miał olbrzymią wiedzę fachową i pozazawodową. Umiał wypowiadać się na każdy niemal temat. Niezapomniane były Jego opowieści dotyczące kontaktów z ludźmi kultury i sztuki, a także ze sportowcami. Trzeba przyznać, że Andrzej umiał o relacjach ze znanymi postaciami opowiadać niezwykle barwnie.
Odszedł niespodziewanie po przegranej walce z podstępną nieuleczalną chorobą. Gdy dowiedziałem się o Jego śmierci od zrozpaczonej żony Jolanty, poczułem ogromny smutek. Odszedł wspaniały kolega, wybitny działacz samorządowy, lekarz z zasadami, a przede wszystkim dobry człowiek. Nie zapomnę nigdy naszych spotkań, rozmów, także związanych z pracą w Libii (Andrzej spędził tam dwa lata, a ja trzy, ale wróciliśmy razem w 1986), a przede wszystkim Jego niezwykłych anegdotycznych opowieści, których był mistrzem.
Maciej Andrzej Zarębski
