23.03.2018 r. zmarła dr Krystyna Zapała (z domu Federowicz) – wybitny pediatra, emerytowana ordynator Oddziału Dziecięcego Radomskiego Szpitala Specjalistycznego.
Urodziła się 8 kwietnia 1934 r. w Warszawie. Wojna odebrała jej ojca, który zginął w Powstaniu Warszawskim i zmusiła rodzinę do osiedlenia się w Radomiu. Tu Krystyna skończyła szkołę podstawową i Żeńskie Gimnazjum i Liceum im. Marii Konopnickiej. W latach 1953–1958 odbyła studia na Wydziale Lekarskim Warszawskiej Akademii Medycznej. W roku 1958 wróciła do Radomia i podjęła pracę w Szpitalu Miejskim. Po ukończeniu stażu rozpoczęła, po kierunkiem dr Heleny Koppy, specjalizację z pediatrii, która okazała się jej pasją i życiowym powołaniem. W okresie 1964–1969 zdobyła obydwa stopnie specjalizacji. Wkrótce została zastępcą ordynatora dr. Romualda Fermusa, a po jego odejściu na emeryturę objęła funkcję ordynatora Oddziału Dziecięcego I.
Była pediatrą wybitnym, utalentowanym, wrażliwym i dobrze wykształconym. Miała rozległą, nowoczesną i systematycznie pogłębianą wiedzę, ale też duży wrodzony instynkt diagnostyczny. Szczególnie interesowała ją nefrologia; dzięki czemu powstała przyszpitalna poradnia dla dzieci z chorobami nerek i dróg moczowych, którą prowadziła jeszcze w okresie emerytalnym. Wyleczyła tysiące dzieci, wyspecjalizowała większość radomskich pediatrów. Cieszyła się ogromną popularnością i dobrą sławą. Rodzice ciężko chorych dzieci traktowali ją jak ich ostatnią szansę i trzeba przyznać, że rzadko doznawali zawodu. Bo doktor Zapała – odważna, ale i rozważana – nie wahała się podejmować trudnych i nowatorskich strategii leczniczych. Należała do tego lekarskiego pokolenia, które przysięgę Hipokratesa składało, a nie tylko czytało. Miała świadomość, że medycyna jest zawodem służebnym, toteż służyła swoim pacjentom niestrudzenie i rzetelnie. Była człowiekiem wrażliwym, skorym do pomocy i hojnym. Nierzadko wspomagała rodziców pacjentów znajdujących się w trudnych warunkach materialnych. A robiła to bez rozgłosu, ale skutecznie.
Dr Krystyna Zapała była naszą szefową, co uprawnia do dumy, ale też zobowiązuje. Szefową łagodną, wyrozumiałą i przyjazną, nieograniczającą inwencji i samodzielności. Dbała o nasz zawodowy rozwój. Znała nasze predyspozycje, uzdolnienia i ambicje, ale też ograniczenia i niedostatki. Znała również nasze rodziny, leczyła nasze dzieci i wnuki; cieszyła się naszymi sukcesami. Słowem – była dla nas kimś ważnym i bliskim. Zachowamy Ją w sercach i wdzięcznej pamięci. Nasz wielki krajan, humanista Jan Kochanowski, napisał: ,,A jeśli komu droga otwarta do nieba, to tym co służą Ojczyźnie”. Nasza szefowa z pewnością spełniła to kryterium, służąc chorym dzieciom przez całe bardzo pracowite życie.
Asystenci Oddziału Dziecięcego
Radomskiego Szpitala Specjalistycznego
